وبلاگ نرگس حسینی نیا

نرگس حسینی‌نیا در گفت‌وگو با ایسنا، گفت: نوجوانان در فرآیند رشد، می توانند سبک زندگی مناسب خود را پیدا کنند، اما اگر والدین بخواهند با کنترل گری، حمایت بیش از حد، سخت گیری افراطی، سرزنش، تحقیر و قیاس او با همسالان دیگر، کنترل رفتار نوجوان را در دست بگیرند، منجر به زمینه سازی مشکلات سلامت روان نظیر اعتماد به نفس پایین، حس شرمزدگی، اضطراب، عدم توانایی تصمیم گیری و… در نوجوان می‌شوند.

این روانشناس ادامه داد: دوره نوجوانی تحت تاثیر عوامل متعددی است که تعامل همه این ابعاد باهم، تصویری از تغییرات دوره نوجوانی را به ما ارائه می دهد. این تغییرات و مشکلات مربوط به آن، در پی پاسخ به سوال های وجودی مانند «من کیستم؟»، «چرا من اینگونه هستم؟»، «از زندگی خود چه می خواهم؟»  و بطور کلی کیستی و چیستی «من» است که به طور کلی هویت یابی توصیف می شود.

[adrotate banner=”3″]

نوجوانی و دوره طوفان و فشار

به گفته‌ وی، تغییرات جسمی، روانی و جنسی دوران نوجوانی آنچنان است که “هال” _روانشناس_ از آن به عنوان دوره طوفان و فشار نام برده است. نوجوان؛ بلوغ جسمی و جنسی را می گذراند، خانواده، فرهنگ و جامعه از او می خواهند تا مستقل باشد، روابط جدیدی را با همسالان و بزرگسالان برقرار می کند و آمادگی ها و مهارت های لازم را برای زندگی شغلی و اجتماعی  به دست می آورد، همچنین در کنار تمام این تغییرات، نوجوان در پی کسب هویت منسجم نیز هست.

حسینی‌نیا افزود: نوجوان هنگام پاسخ به سوالات شناخت خود در حوزه های “من کیستم” و “در این دنیا چه می خواهم”، درک متمایزی از محیط اطراف را برای کسب هویت تجربه می کند. هرچه فرد در پاسخ گویی به این قبیل سوالات، توانمند تر باشد، درارائه صفات خود نیز توانمندتر است که این امر هویت منسجم در فرد را می رساند و در مقابل عدم توانایی فرد در پاسخگویی به این سوالات نشانه نوعی از عدم کسب هویت منسجم یا بحران هویت است.

بحران هویت در نوجوانی

این روانشناس معتقد است که بحران هویت یعنی وجود تزلزل و ابهام در تعریفی که فرد از خود دارد، همچنین این بحران مانع یکپارچگی و انسجام شخصیت فرد می شود. از طرفی در سیر کسب هویت و انسجام شخصیت، نوجوان مسیر پر چالشی را طی می کند به طوری که از حدود 12 سالگی و با شروع نوجوانی، هرچیزی را نمی پذیرد و در مورد خیلی موارد مخالفت و انتقاد دارد.

تمایل به فاصله گیری از والدین در نوجوانان

وی با بیان اینکه رشد جسمی و اولین نشانه‌های بلوغ با نوعی تمایل طبیعی برای فاصله گرفتن از بزرگسالان و به ویژه والدین همراه است، افزود: در حالت طبیعی این فاصله تا حد متعادل  منتج به کشف هویت و رشد فردی می شود. با بیشتر شدن سن نوجوان این جدایی از نظر روانی، ارزشی و .. نیز اتفاق می افتد که زمینه ساز استقلال فکری او خواهد شد. از طرفی با رسیدن به سن 18-20 سالگی، فرد مجدد به موقعیت های خانوادگی و اجتماعی بازمی گردد و در صورتی‌که بحران های مراحل قبل به درستی طی شده باشد، فرد به‌ عنوان شخصیتی مستقل در موقعیت های شغلی، تحصیلی، خانوادگی، اجتماعی و … دیده می شود.

[adrotate banner=”3″]

تعلیق در هویت‌یابی نوجوان

این روانشناس ادامه داد: برخی نوجوانان انتخاب های شغلی و ایدئولوژیکی متعهدانه ای برای خود ایجاد می کنند و در این مسیر از چالش ها و بحران های هویتی متفاوتی گذشته اند که در این حالت گفته می‌شود نوجوان در نهایت به هویت کسب شده رسیده است. برخی دیگر از نوجوانان هنوز دستخوش بحران هویت هستند و به دنبال پاسخ برای سوالات خود می گردند. آنها در مورد صاحبان قدرت علی الخصوص والدین، سرکشی می کنند و رفتار آنها گستره ای  از بی تصمیمی است، به طوری که گویی در تعلیق هویت یابی قرار دارند.

به گفته‌ وی، گروه دیگری از نوجوانان، پراکندگی هویت را تجربه می کنند، یعنی به مفهوم یکپارچه ای از خود دست نیافته اند، برای مثال با خود می گویند بدشان نمی آید به کاری دست بزنند اما عملا کاری انجام نمی‌دهند. این افراد همواره تلاش می کنند که از مواجهه با مسائل فردی، تعارضات و تصمیمات اجتناب کنند. برخی دیگر از نوجوانان سبک هویتی را از والدین و محیط ضبط می کنند. آنها باورهای شغلی، مذهبی، و سیاسی والدین و محیط نزدیک را تا حد زیادی بدون چون و چرا و بدون به وجود آمدن چالش برایشان، ضبط و دنبال می کنند.

حسینی نیا در انتها با تاکید بر نقش محیط و خانواده در شکل گیری هویت نوجوان، خاطر نشان کرد: هرچند والدین باید بر رفتار نوجوان نظارت داشته باشند اما توصیه می‌شود با رفتار و اعمال خود نوجوان را نادیده نگیرند و یا حس استقلال او را سرکوب نکنند.

به گزارش ایسنا، اغلب کودکان در معرض خشونت از اطلاع رسانی این موضوع ترس دارند، تصور می‌کنند با بیان موضوع انگشت اتهام سوی خودشان گرفته می‌شود و چون نمی‌توانند از خود دفاع کنند در نهایت مقصر اصلی شناخته می‌شوند. گاهی هم با شرایط آزار در زندگی بزرگ می‌شوند و بدون آگاهی از این آزارها آن‌ها را می‌پذیرند. در نهایت تمامی این عوامل منجر به افزایش و ادامه روند کودکی آزاری می‌شود. 

[adrotate banner=”3″]

نرگس حسینی‌نیا، روانشناس درباره تاثیرات خشونت بر روان کودکان به ایسنا گفت: بین تجربه پیوسته قرار گرفتن در معرض خشونت با بی اعتمادی، اعتماد به نفس پایین، رفتارهای ناسازگارانه، قدرت پایین انطباق و سازگاری، و احتمال انجام رفتارهای خشونت آمیز کودک در آینده، رابطه وجود دارد. در واقع خشونت به هر نوعی از رفتار از کلامی، فیزیکی، نژادی، و جنسی گفته می شود که موجب آزار فرد شود. با این حال، کودکانی که شاهد خشونت هستند با کودکانی که خود قربانی خشونت هستند، متفاوتند.

رفتارهای ضد اجتماعی کودکان خشونت دیده

این روانشناس ادامه داد: این موضوع در حالی مطرح است که با توجه به تحقیقات انجام شده، هر دو گروه از کودکان شاهد خشونت و قربانی خشونت ممکن است اختلالاتی از جمله افسردگی، اضطراب، استرس پس از سانحه، جسمی سازی یا رفتارهای ضد اجتماعی را از خود نشان دهند، هرچند ممکن است علائم در گروه قربانی شدیدتر باشد.

به گفته وی، کودکانی که به هر نوعی مورد خشونت قرار می گیرند، اغلب با شرم، خود سرزنشی و اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند و تغییرات رفتاری یا هیجانی ناگهانی کودکان می تواند به عنوان زنگ خطری برای پیگیری بیشتر والدین در نظر گرفته شود. توجه والدین به این امر از این حیث اهمیت پیدا می کند که در برخی موارد کودکان به دلایل مختلف از جمله شرم یا ترس، ممکن است تمایلی به صحبت با والدین در این خصوص نداشته باشند.

[adrotate banner=”3″]

والدین گاهی به صورت ناخواسته عامل خشونت کودکان هستند

حسینی‌نیا افزود: طی مطالعه ای که در سال ۲۰۱۹ در آمریکا انجام شد، متاسفانه حدود نیمی از قربانیان خشونت توسط افرادی که با آنها ارتباط نزدیک دارند مورد خشونت واقع شده اند. در این خصوص گاهی والدین به صورت ناخواسته عامل خشونت می شوند. این موضوع به ویژه در خصوص کودکان گروه اول یعنی شاهدان خشونت رایج است که والدین حین تعاملات بین فردی خود از رفتارهای پرخاشگرانه استفاده می کنند و این امر می تواند موجب شود کودکان شاهد پرخاشگری و خشونت شوند. در برخی موارد دیگر والدین با شیوه های برخوردشان با کودک، ممکن است به صورت ناخواسته کودکان را در گروه قربانیان خشونت قرار دهند.

وی معتقد است که در برخی مواقع کودک به دلیل عدم اطلاع از حقوق خود مورد خشونت واقع می شود و والدین می توانند این حقوق را به کودکان آموزش دهند. برای مثال، والدین می توانند قسمت های خصوصی بدن را به کودکان آموزش دهند و به آنها تاکید کنند که هیچ کس اجازه دست درازی به این قسمت ها را ندارد. همچنین والدین باید به کودک اطمینان دهند که تحت هر شرایطی از آنها حمایت خواهند کرد و کودکان می توانند موضوع های مختلف را با والدین در میان بگذارند.

[adrotate banner=”3″]

هر فرد زیر ۱۸ سال می‌تواند شخصا از آزارگر شکایت کند

فریده طه، فعال حقوق کودکان نیز در گفت و گو با ایسنا در پاسخ به این سوال که آیا از لحاظ ساز و کار قانونی کودکان و نوجوانان می‌توانند شخصا نسبت به آزارهای وارده به خود شکایت کنند؟ گفت: با توجه به قانون حمایت از اطفال و نوجوانان، هر فرد زیر ۱۸ سال که مورد هر گونه خشونت از سوی افراد آشنا یا غریبه قرار گرفته باشد و یا در معرض بزه دیدگی واقع شده باشد، خود می‌تواند  تقاضای رسیدگی و تعقیب مجرم را مطرح کند. همچنین نظر به اینکه این جرائم نیاز به شکایت شاکی خصوصی ندارد این کودکان  می‌توانند در صورت اطلاع از هر گونه خشونت علیه دوستان خود نیز دادگاه را مطلع و تقاضای رسیدگی کنند چرا که به موجب ماده ۳۰ این قانون حتی گزارشات بدون هویت اگر معقول بنظر برسند قابل پیگیری و تعقیب هستند. اما نکته قابل تامل این است که کودکان اغلب به دلیل عدم آگاهی از حقوق خود به چنین آزارهایی تن می‌دهند. 

شرم کودکان از بیان حقیقت، عامل سکوت در برابر آزار

وی افزود: در معرض خشونت‌ بودن  به ویژه خشونت جنسی، یکی از مشکلاتی است که کودکان  با توجه به آسیب پذیری‌ بالای خود با آن مواجه هستند، اما اغلب شاهد این هستیم که کودکان به دلیل عدم آگاهی از حقوق خود به چنین آزارهایی تن می‌دهند، از سوی دیگر یکی از عوامل سکوت کودکان در برابر چنین آزارهایی ترس یا شرم آن‌ها از بیان حقیقت است؛ اینکه در برخی موارد، خود کودک مورد مواخذه و بازخواست قرار گیرد عاملی برای عدم بازگویی موارد آزار و خشونت است. خصوصا در مواردی که عامل خشونت غیر از والدین و اعضای خانواده  هستند، لذا والدین هم باید این ارتباط صمیمی را با کودکان خود فراهم کنند که در صورت هرگونه بزه دیدگی و در معرض خطر بزه دیده شدن؛ والدین و سرپرستان قانونی خود را در جریان قرار دهند.

برخورد با والدین آزارگر

این وکیل دادگستری با اشاره به مورد آزار گرفتن برخی کودکان از سوی والدین، ادامه داد: مطابق با این قانون اگر اقدام یا عدم اقدام لازم والدین موجبات صدمه روحی، جسمی، امنیتی، تربیتی و اخلاقی کودک را فراهم کند  با آن‌ها نیز برخورد قانونی می‌شود.  این اقدام مناسبی است چرا که در بسیاری از گزارشات مربوط به جرائم علیه کودکان و تضیع حقوق آنان؛ مرتکب  و عامل نقض حق؛ والدین و سرپرستان قانونی کودک هستند که معمولا بدون تعقیب و بی مجازات می مانند. از سوی دیگر این امر صرفا از طریق دستگاه قضا و مجازاتهای کیفری تامین نمی شود، برای مثال در مواردی که اعتیاد و یا فقر والدین منجر به آزار کودکان شده است وظیفه دولت حمایت جهت رفع این شرایط است. 

[adrotate banner=”3″]

کودکان خشونت دیده خود را با شرایط وفق می‌دهند

وی معتقد است که، مسئله  اقتدار و جایگاه والدین خصوصا پدر به موجب قانون و عرف جامعه گاه آنقدر قویست که مجالی برای تفکر کودک در خصوص حقوق خود  نمی‌دهد به عبارتی در عمده موارد اگرچه کودک از شرایط راضی نیست اما می پذیرد و دیگر خود را بزه دیده و قربانی نمی داند تا اعتراض کند یا تقاضای کمک و حمایت داشته باشد. او گویی خود را با شرایط وفق داده و آن را جزو سرنوشت خود می داند و این شرایط ناشی از بی خبری و عدم آگاهی او از حقوقش است. 

تاثیر “پلیس ویژه کودکان” در احقاق حقوق آن‌ها

این فعال حقوق کودکان در پایان گفت: در جهت هرچه بهتر اجرایی شدن این قانون می توان به سازوکارهایی نظیر “دفتر حمایت از اطفال  و نوجوانان” و “پلیس ویژه کودکان و نوجوانان” اشاره کرد. پیش نویس لایحه پلیس ویژه کودکان و نوجوانان توسط وزارت دادگستری تهیه شده است لکن هنوز مراحل قانونی تصویب آن طی نشده است. در صورت ایجاد این سازوکار و آموزشهای لازم و معرفی این گروه ازپلیس ویژه به کودکان و برقراری ارتباط مناسب پلیس ویژه کودکان با مدرسه و دانش آموزان؛ امکان اطلاع رسانی موارد خشونت علیه کودکان؛ از سوی خود کودکان به پلیس ویژه و متعاقبا پیگیری آن فراهم می‌شود.

نرگس حسینی نیا روانشناس در گفت و گو با ایسنا در این باره می‌گوید: حذف رسانه های ارتباطی نه تنها ممکن نیست بلکه توصیه هم نمی شود، چرا که نمی توانیم از دنیای بی رسانه با کودک امروز که از ابتدا با دنیای رسانه گره خورده، صحبت کنیم. 

وی افزود: هرچند این مساله مزایا و معایبی دارد ولی لازم است والدین آگاهی خود را افزایش دهند تا بتوانند کودکانی با اعتماد به نفس، خلاق، مستعد، پیشرو و البته در جستجوی یادگیری، تربیت کنند.

این روانشناس ادامه داد: در سبد فرهنگی خانواده های امروز فضای مجازی، فیلم ها و انیمیشن ها، بازی های کامپیوتری، شبکه های تلویزیونی داخلی و خارجی و … وجود دارد که هر کدام بر طرح و شیوه زندگی مردم به نحوی تاثیر گذار است، در حال حاضر در عصر فناوری اطلاعات، کودکان نسل جدید امکاناتی در اختیار دارند که پارادوکسی از نگرانی و رغبت در والدین ایجاد می کند.

حسینی نیا معتقد است که رسانه اعم از تلویزیون، انیمیشن ها، فضای مجازی و حتی بازی های کامپیوتری و … اطلاعات بسیاری را به کودک می دهند که نسبت به سطح درک و توان کودک بالاتر است. از طرف دیگر والدین مشتاقند تا کودکانی مطابق با علم روز، پیشرو و خلاق داشته باشند. لذا پارادوکسی از نگرانی و رغبت، توامان در والدین دیده می شود.

[adrotate banner=”3″]

وی آموزش تفکر انتقادی به کودکان را یکی از مولفه‌های مهم در این مسیر دانست و اظهار کرد: در این راستا نحوه برخورد با کودکان، نحوه مواجهه با سوالات سخت و آسان آنها، نحوه شناسایی و پاسخ‌دهی به نیاز ها و کنجکاوی های آنها، آماده سازی کودکان برای مواجهه با موقعیت ها، ارتباط والدین با یکدیگر و … از جمله مواردی هستند که کودک را برای رشد متناسب با جامعه امروز آماده می کند.

به گفته‌ این روانشناس، حذف رسانه از دنیای کودکان در حال حاضر مقدور نیست، به ویژه در وضعیت فعلی که به دلیل شیوع کرونا آموزش ها و راه های ارتباطی با مدرسه و محیط های آموزشی بصورت مجازی شده است، این راه یکی از معدود راه های پیش روست. 

وی با بیان اینکه دسترسی به رسانه الگوی تعامل والدین و کودکان را تغییر داده است، اظهار کرد: الگو گیری از شخصیت های محبوب انیمیشن ها، کارتون ها، بازی های کامپیوتری هیجانات کودک را تحت الشعاع قرار می دهند و به همین منوال تلاش والدین در تربیت و آموزش کودکان تحت تاثیر قرار می گیرد و مهم ترین نکته در این شرایط مدیریت و نظارت بر استفاده کودک از فضای مجازی است.

[adrotate banner=”3″]

حسینی نیا در ادامه به بیان برخی از راهکارها برای مدیریت وضع موجود پرداخت و گفت: والدین باید برای استفاده کودکان از اینترنت، شبکه های اجتماعی و … مجموعه قوانینی تعریف کنند، همچنین سعی کنند قبل از کودکان، فیلم، کارتون یا انیمیشن و یا بازی های رایانه ای را از نظر بگذرانند.

به گفته‌ی این روانشناس،  والدین باید برای استفاده کودک از رسانه‌های مذکور، با توجه به سن و نیاز کودک بازه زمانی تعریف کنند و همان گونه که در دنیای واقعی بر ارتباطات کودک با فرد یا افراد دیگر نظارت دارند، در دنیای مجازی نیز باید نظارت کنند.

وی افزود: والدین باید سایت هایی که فرزندان در آنها عضویت دارند را بشناسند، همچنین می‌توانند موتورهای جستجو را برای سنین مناسب کودکشان محدود کنند.

حسینی نیا ادامه داد: والدین می‌توانند درباره آنچه کودکان تجربه می کنند با آنها صحبت کنند، در داستان پردازی های آنها مشارکت کنند و اجازه دهند از هیجاناتی که حین بازی، تماشای انیمیشن یا حرکات نمایشی که از ابرقدرت ها مانند شخصیت های مورد علاقه شان، دیده‌اند برای والدین تعریف کنند چراکه با این کار ذهن کودک با مسائل درگیر می‌شود و خلاقیت او پرورش پیدا می‌کند.

به گفته‌ی وی، با انجام این اقدامات والدین تفاوت دنیای واقعی و خیالی را به کودک می‌آموزند و کودکان در می یابند که این اتفاقات در دنیای واقعی ممکن است خوشایند یا ناخوشایند، قابل پیاده سازی یا غیر واقعی باشد، مانند تجربه خشم، پرخاشگری  و یا حتی ترس در بازی های کامپیوتری و انجام دادن آن فعالیت ها در دنیای واقعی.

[adrotate banner=”3″]

این روانشناس گفت: والدین می‌توانند از کودکان بخواهند درباره سوالاتی که در ذهنشان ایجاد می شود و پاسخ هایی که ممکن است از فضای مجازی یا سایرین گرفته باشند و یا حتی جواب هایی که به ذهن خودشان می رسد، صحبت کنند، همچنین می‌توانند نظر کودک را درباره بهترین پاسخ بپرسند و درباره علت انتخاب آن حرف بزنند.

وی معتقد است که اینگونه والدین تفکر نقادانه را به کودکان یاد می‌دهند و به آن‌ها می‌آموزند که برای هرمسئله ای دنبال علت باشند و صرفا  پاسخی که از انواع رسانه یا سایرین دریافت می کنند را نپذیرند. همچنین با این روش کودک می تواند مطمئن باشد سوالات و مسائلی که از دنیای مجازی برای او پیش آمده است را می تواند از والدین بپرسد.

به گفته‌ حسینی نیا، کودکان پیوسته در حال الگو گیری از والدین خود هستند و بهترین راهِ مدیریت رفتار فرزندان، مدیریت رفتار خود والدین است. بنابراین والدین باید در استفاد از فضای مجازی دقت داشته باشند و رفتار درست و نحوه استفاده از فضای مجازی را از کودکی به فرزندانشان بیاموزند.