اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان با یک بیماری جدی یا مزمن روبرو شده‌اید، می‌دانید که از نظر روانشناختی این مشکلات چقدر دشوار است، نه تنها برای شخص بیمار بلکه برای مراقبان و دوستان و خانواده که شاهد دست و پنجه نرم کردن یک عزیز با بیماری هستند. با این حال، در صورتی که این چالش‌ها جنبه روانشناختی داشته باشند، بسیاری از ارائه دهندگان خدمات بهداشتی، حداقل توجه را دارند. بدتر از آن، اطلاعات ارائه شده در مورد چگونگی کنار آمدن (با چالش‌ها) اغلب نادرست است و مردم را به فکر مثبت اندیشی ترغیب می‌کند.
[adrotate banner=”3″]
سیستم بهداشت و درمان تمام اطلاعات پزشکی مورد نیاز را به ما می‌داد. موافقم- این موضوع حیاتی است. اما کافی نیست؛ باید ابزارهای روانشناسی موثر نیز به مردم ارایه دهند.
منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب
ACT یکی از پر کاربردترین مدل‌ها در مراقبت‌های اولیه است.به عنوان مثال، مطالعه‌ای را در نظر بگیرید که با بیش از چهارصد بازمانده از سرطان روده بزرگ انجام شده است. برای جلوگیری از عود، این بیماران نیاز به افزایش فعالیت بدنی و ایجاد تغییرات عمده در رژیم غذایی داشتند. گروهی از بیماران آموزش‌هایی را درمورد آنچه باید انجام دهند، از جمله بروشورها و خبرنامه‌ها دریافت کردند، در حالی كه گروه دیگر آموزش ACT را در قالب یازده تماس تلفنی طی شش‌ماه به همراه مطالب مكتوب و خبرنامه دریافت کردند. با پیگیری یک‌ساله، افرادی که تحت آموزش ACT قرار گرفتند ۴۴ درصد بیشتر از افراد گروه مراقبت معمول قادر به تحقق اهداف ورزشی خود بودند و در عادت‌های غذایی خود پیشرفت بهتری داشتند.
[adrotate banner=”3″]
شاید انتظار آن را داشته باشیم، اما تعجب آورتر اینکه پیشرفت قابل توجهی در گروه ACT با آنچه رشد پس از سانحه خوانده می‌شود نیز دیده شد- تغییر روانی مثبتی که گاهی اوقات به دنبال سختی رخ می‌دهد. این امر با درخواست از بیماران برای پاسخگویی به یک سری اظهارات کیفیت زندگی اندازه گیری شد. مانند روابط آنها (به عنوان مثال، من حس نزدیکی جدیدی با دیگران دارم)، دیدن امکانات جدید زندگی (به عنوان مثال من علاقه‌های جدیدی ایجاد کردم)، بهبود دیدگاه آنها نسبت به نقاط قوت شخصی خود (به عنوان مثال، من می‌دانم که از پس مشکلات برمی‌آیم)، تغییرات مثبت معنوی (به عنوان مثال، من ایمان مذهبی قویتری دارم) و حس بیشتر معنا (به عنوان مثال، من از ارزش زندگی خودم قدردانی بیشتری دارم). طبق معمول هیچ تغییر قابل توجهی در هیچ یک از این زمینه‌ها در افراد گروه مراقبت مشاهده نشد، اما به طور متوسط، بیمارانی که آموزش ACT را دیده بودند رشد قابل توجه پس از سانحه در همه آنها مشاهده شد- حدود ۱۵ درصد بهبود در شش ماه، که در یک سال حفظ شد.
[adrotate banner=”3″]
مطالعات نشان داده است که نتایج مشابه امیدوار کننده در رشد پس از سانحه در افرادی که به بیماری ام اس، بیماری قلبی، فلج مغزی کودکان، آسیب مغزی، صرع، اچ آی وی/ ایدز و تعدادی از بیماری‌های دیگر مبتلا هستند، نشان داده شده است. مهارت‌های انعطاف‌پذیری به مردم کمک می‌کند نسبت به توسعه مشکلات بهداشتی در وهله اول، بیشتر مقاوم شوند.
منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب
مطالعه‌ای که نشان می‌دهد این امر در سوئیس با بیش از یک هزار شرکت کننده در یک نمونه نماینده نادر انجام شده است، به این معنی که نتایج می‌توانند به طور قابل اطمینانی به کل کشور تعمیم داده شوند. محققان این واقعیت مشهور را تأیید کردند که استرس روزانه و حمایت اجتماعی ضعیف، طیف گسترده‌ای از مشکلات جسمی و روانی را پیش بینی می‌کند. همچنین آنها دریافتند که میزان تأثیر این عوامل بر سلامتی به شدت با انعطاف ناپذیری روانشناختی ارتباط دارد. به عنوان مثال، برای افرادی که در آزمون‌های انعطاف‌پذیری نمره کمی گرفتند، با تشدید عوامل استرس زای روزانه، سطح افسردگی آنها ۶۰ درصد افزایش یافت. اما در افرادی که نمره انعطاف‌پذیری بالایی دارند، افسردگی با بالا رفتن عوامل استرس زا کمتر از یک دهم آن افزایش می‌یابد!
[adrotate banner=”3″]
همچنین مهارت‌های انعطاف‌پذیری به مشکلات جسمی و هیجانی کهنسالی کمک می‌کند. در فرهنگ مدرن غربی، ما کمی آموزش می‌بینیم که چگونه از نظر روانشناختی، به شکلی سالم پیر شویم. فرهنگ مملو از سن گرایی است. در نتیجه، غالباً ترس از پیری وجود دارد و بسیاری از مردم با عصبانیت تلاش می‌کنند تا با استفاده از میلیاردها محصول و خدمات، آن را از بین ببرند. سالم ماندن با افزایش سن، یک ماموریت شگفت انگیز است، اما تلاش برای انکار پیری و اجتناب ناپذیری از دست دادن نقش‌ها، دوستان یا کارها ناسالم است. اگر عمر کافی داشته باشیم همه ما پیر خواهیم شد.تحقیقات نشان داده است افراد مسنی که مهارت انعطاف‌پذیری بالایی دارند، در مراقبت‌های طولانی مدت و همچنین در پایان زندگی، هنگامی که تحت مراقبت تسکینی[1] هستند، افسردگی و اضطراب کمتری را تجربه می‌کنند. آنها غم کمتری را درباره پیش‌بینی مواجهه با مرگ تجربه می‌کنند. انعطاف‌پذیری همچنین پذیرش افراد برای کمک گرفتن از مراقبین و توانایی جبران از دست دادن حوزه‌های عملکرد را بهبود می‌بخشد.
[adrotate banner=”3″]
این نتایج و انبوهی از نتایج تحقیقات دیگر هیچ شکی باقی نمی‌گذارد که یادگیری مهارت‌های انعطاف‌پذیری باید به عنوان یکی از مولفه‌های اصلی مراقبت‌های بهداشتی برای همه تلقی شود. تقریباً می‌توانید برای مدیریت هر نوع بیماری جسمی که تجربه می‌کنید و به عنوان یک مکملِ پروتکل درمانی که برای شما تجویز شده است، آنها را اعمال کنید.
منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب
[1] . مراقبت تسکینی یک رویکرد مراقبت پزشکی بین رشته ای است که با هدف بهینه سازی کیفیت زندگی و کاهش رنج در افراد مبتلا به بیماری جدی انجام می شود.
