مراجعانِ مشاوره روانشناختی ناباروری را می توان به دو دسته از مراجعه کنندگان تقسیم کرد. یک دسته افرادی که از کلینیک های پزشکی ناباروری به مشاوره روانشناختی ارجاع داده شده اند(مشاوره اجباری) و دسته دیگر افرادی که به خواست خودشان برای مشاوره روانشناختی ناباروری مراجعه کرده اند.
ترجمه و تدوین: نرگس حسینی نیا – روانشناس سلامت
این واقعیت که این خدمات اجباری است ممکن است به این معنی باشد که افراد تمایلی به بحث در مورد هر موضوعی به طور آشکار ندارند و/یا نسبت به هدف واقعی جلسه مشکوک هستند (یعنی حمایت یا غربالگری؟- منظور مجوز روانشناس جهت انجام روش درمانی خاص یا ادامه فرایند درمان-) موضوعات اصلی مورد بحث در مشاوره اجباری ممکن است در درجه اول به پردازش اطلاعات پزشکی و پیامدهای درمان مربوط باشد تا مسائل احساسی. مشاوره داوطلبانه نیز هرچند ممکن است باعث نگرانی در مورد غربالگری شود، اما از آنجایی که بیمار شروع کننده مشاوره است، معمولا تمایل بیشتری برای غلبه بر این ترس ها وجود دارد. بنابراین مشاوره با افرادی که خودشان مراجعه می کنند، بیشتر روی جنبه های هیجانی ناباروری و درمان آن، به ویژه مسائلی که باعث ناراحتی فعلی می شوند، تمرکز می کنند، سپس بر جنبه های پزشکی درمان.
با این حال، قابل توجه است که افراد ناباروری که تجربه مشاوره روانشناختی را دارند، تجربه مشاوره را بدون توجه به اجباری (کانولی و همکاران، 1993) یا داوطلبانه (استوارت و همکاران، 1992) بودن آن، مثبت ارزیابی می کنند. این وظیفه مشاور است که اطمینان حاصل کند که بیماران در طول هر یک از انواع مشاوره احساس راحتی می کنند.
یک موضوع مرتبط، این یافته است که تعداد کمی از افرادی که در پروسه درمان ناباروری هستند، داوطلبتانه به دنبال مشاوره روانشناختی می باشند. بیماران دلایل زیادی برای عدم پذیرش پیشنهادهای مشاوره دارند و این دلایل بسته به اینکه آیا آنها پریشانی بالایی را تجربه می کنند یا نه متفاوت است. به عنوان مثال، بسیاری از بیماران احساس می‌کنند با استفاده از منابع مقابله‌ای در دسترس (مانند خانواده و دوستان مفید) می‌توانند با استرس‌های ناباروری کنار بیایند، در حالی که دیگران، به‌ویژه آن‌هایی که پریشانی را تجربه می‌کنند، ممکن است از مشاوره استفاده نکنند، زیرا در مورد چگونگی انجام آن مطمئن نیستند که چنین کمکی دریافت کنند (مثلاً با چه کسی تماس بگیرید).
