نرگس حسینی نیا

ارزش‌ها، خواسته‌های عميق قلبي شما، براي آنچه می‌خواهید انجام دهيد و آنچه می‌خواهید در مدت‌زمان كوتاهي كه در اين دنيا هستيد، پایه‌ریزی كنيد، هستند. وقتی‌که از ارزش‌هاي افراد سؤال می‌کنم و نظر آنها را دربارۀ ویژگی‌های همسر ایده آل می‌پرسم، اكثر افراد فهرستی از كلمات عاشق، مهربان، بخشنده، دلسوز، حامی، دوست داشتن بي قيد و شرط، پرشهوت، خونگرم و غيره را عنوان می‌کنند؛ آنها هرگز كلمات پرخاشگر، متخاصم، غمگین، آزاردهنده، بداخلاق، اهل دعوا، غیرقابل اعتماد، دروغ‌گو، تهدیدگر، سرد، تنبیه‌کننده و گوشه‌گیر را در ليست خود بيان نمی‌کنند.

منبع: کتاب درمان پذیرش و تعهد با عشق
سفارش این کتاب

اکنون از خودتان این سؤال را بپرسید: وقتی‌که اشتباه يا خطايي در رابطۀ شما اتفاق می‌افتد و از همسر خود ناراحت می‌شوید، کدام‌یک از كلمات اين دو فهرست رفتار شما را توصيف می‌کند؟

[adrotate banner=”3″]

متأسفانه بيشتر مردم فهرست دوم را انتخاب می‌کنند. اگر مراقب نباشيد، به‌محض اينكه ناراحت می‌شوید، به‌جاي اينكه همسر ايده­آلي كه می‌خواستید باشيد، ارزش‌هاي خود را فراموش می‌کنید، ارتباط خود را با همسرتان قطع می‌کنید، سريع واكنش نشان می‌دهید و به دام ذهن خود می‌افتید. 

پنج فرآيند(جدایی، واكنش نامناسب، اجتناب، به دام ذهن افتادن و غفلت از ارزش‌ها) وجود دارد كه رابطه، زندگي و عشق را تهی می‌کنند. براي كمك به‌تصریح اين موضوع، بهتر است که “DRAIN”هاي رابطه‌تان را پيدا و يادداشت كنيد.

اين پنج فرآيند را اول در خودتان و سپس در همسرتان جستجو كنيد. اين تمرين بسيار مهمی است، زيرا شما اغلب به­راحتی اشتباهات همسر خود را می‌بینید، اما اشتباهات خود را نمی‌بینید.

[adrotate banner=”3″]

کلمۀ “تمایل” را به‌عنوان اسم اين بخش يادداشت كنيد. منظور از تمایل اين است كه اين تمرین‌ها نبايد با اكراه و بی‌میلی انجام شود. اگر هر دو طرف واقعاً براي تغيير و ساختن رابطۀ بهتر تمايل نداشته باشند، حتماً نتیجۀ معكوس خواهند گرفت.

منبع: کتاب درمان پذیرش و تعهد با عشق
سفارش این کتاب

لطفاً سرزنش يا انتقاد و امرونهی را كنار بگذاريد. این فرصتی خوب براي هردوی شما است تا صادقانه ببينيد كه چه اشكالاتي در رابطه­تان وجود دارد و اينكه بدانید هردوی شما در آن دخيل هستيد و هردو می‌توانید به بهبود آن كمك كنيد. هر تمريني كه به بحث و مجادله ختم شود، همان بار اول متوقف می‌شود. يك فرصت به خود دهيد و بعد اگر هردو مايل بوديد آن را ادامه دهيد.

هدف اصلي اين تمرين اين است كه به‌جاي سرزنش، انتقاد و قضاوت كردن فرد مقابل، به نقش خود در ايجاد مشكلات رابطه بپردازيم. 

[adrotate banner=”3″]

تمرين: “DRAIN” در رابطۀ شما

• هردوی شما كارهايي را كه انجام می‌دهید و در رابطه باعث ایجاد“DRAIN” می‌شود را یادداشت کنید.
• حدود بيست تا سي دقيقه زمان بگذاريد و با گشودگي و صداقت با يكديگر گفتگو كنيد.

در سراسر جهان، یک بیماری همه گیر به نام درد مزمن محققان پزشکی را گیج کرده است. موضوع فقط این نیست که درد مزمن بشدت در حال افزایش است، بلکه کشورهایی با بهترین سیستم‌های بهداشتی و معقول‌ترین قوانین حمایت از کارگران از نظر اقتصادی، میزان زیادی از تولید ناخالص ملی خود را برای از کارافتادگی‌هایی که اغلب با درد مزمن مرتبط هستند، صرف می‌کنند. اسکاندیناوی یک نمونه است. به طور متوسط از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۵، کشورهای اسکاندیناوی ۴.۳ درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) خود را صرف هزینه ازکارافتادگی و معلولیت‌هایی کردند که بیشتر آن مربوط به کار است.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

در ایالات متحده، ادعاهای واقعی ازکارافتادگی به آن سطح نرسیده است (ایالات متحده ۱.۱ درصد از تولید ناخالص داخلی را برای ازکارافتادگی و معلولیت هزینه می‌کند)، اما هنوز کم هزینه نیست. هزینه پزشکی درد مزمن بین یک و نیم تا دو سوم تریلیون دلار است.

[adrotate banner=”3″]

در سال ۲۰۱۲، بیش از نیمی از جمعیت آمریکا در طی سه ماه درد را تجربه کردند- یک بیماری همه‌گیر کاملا خاموش که بیش از سرطان، دیابت، حمله قلبی و سکته مغزی افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در همین حال، ایالات متحده، جهان را به تلاش (بدون موفقیت) برای درمان درد مزمن با مواد افیونی سوق داده است. ممکن است این رویکرد هزینه‌ها را پایین نگه‌داشته باشد اما نه به این دلیل که مشکل را حل کرده‌است. بلکه این بارِ مسئولیت را به بیماران و خانواده‌های آن‌ها منتقل کرده و منجر به بحران سلامت عمومی در اعتیاد به مواد افیونی شده‌است.

چرا این اتفاق ناگهانی افتاده است؟ آیا دنیای مدرن در حال حاضر به احتمال بیشتری نسبت به گذشته با آسیب فیزیکی به مردم مواجه است؟ به شدت. این تغییر تا حدی به دلیل نحوه صحبت درباره آن و درمان خود درد است.

[adrotate banner=”3″]

در ایالات متحده حدود بیست سال پیش، پزشکان توسط نهاد معتبر بیمارستان و دیگران تشویق شدند که درمان درد را به عنوان “پنجمین علامت حیاتی” شروع کنند. همانطور که اندازه گیری دما، فشار خون، ضربان تنفس و ضربان قلب در ارزیابی سلامت بیمار بسیار مهم است. هدف این بود که در کنار آمدن با دردی، که مدت‌ها از آن گذشته بود، کمک بیشتری به مردم شود.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

مشکل این است که اصلی‌ترین وسیله برای کمک به آنها، تجویز قرص برای از بین بردن درد است، نه اینکه بتواند تأثیر روانی- اجتماعی آن را در کوتاه مدت و بلند مدت مدیریت کند. رویکردهای روانشناختی از سیستم پزشکی پشتیبانی کمی دریافت کرده‌اند، بخشی به این دلیل است که درمان درد در یک مدل اشتباه گیر کرده است. این موضوع شرم آور است، زیرا تحقیقات نشان می‌دهد که آموزش ACT (و سایر رویکردهای روانشناختی) می‌تواند به مردم کمک کند تا در مقابله با پریشانی درد مزمن و در وهله اول از ایجاد درد مزمن جلوگیری کنند.

[adrotate banner=”3″]

چالش بزرگ در مورد درد مزمن این است که برخلاف درد حاد ناشی از آسیب یا جراحی، به نظر می‌رسد که در یک سیستم عصبی زیست شناختی به نام شبکه حافظه منفور پایدار، ریشه دوانده است. این درد است، اما دردی نیست که از فرآیندهای حسی حاد در بافت آسیب دیده بدن، ناشی می‌شود. تجربه افرادی که دچار درد مزمن در اندام های خود مانند دست خود هستند را در نظر بگیرید. گاهی اوقات افراد برای جلوگیری از درد التماس می‌کنند که دست یا اندام خود را قطع کنند. این کار منطقی است، اما یک ایده بسیار بد است: کل ۸۵ درصد از کسانی که اندامی را قطع کرده‌اند، حتی با اینکه اندام از بین رفته است هنوز هم احساس درد می‌کنند! این امر به این دلیل نیست که با برداشتن اندام، اعصاب آسیب دیده است- به این دلیل است که درد در درجه اول دیگر در اندام نیست. این موضوع به سیستم عصبی مرکزی منتقل شده، در مغز ما جاسازی شده است، تقریباً به همان شکلی که خاطرات ما وجود دارد.

[adrotate banner=”3″]

اگر درد به مدت سه ماه ادامه داشته باشد (معیار معمول در نظر گرفتن “مزمن” بودن آن)، تقریباً ۸۰ درصد احتمال دارد که چهار سال بعد ادامه یابد، و اگر معیار “مزمن” به شش ماه یا یکسال افزایش یابد، آمار حتی بدتر می‌شود.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

حداقل در بزرگسالان، ACT (و همچنین هیچ گونه مداخله روانشناختی مبتنی بر شواهد دیگر، مانند CBT سنتی) برای دردهای مزمن عمدتاً با از بین بردن درد کار نمی‌کند. جایی که ACT قدرتمند است، کاهش سطح اضطراب ناشی از درد مزمن است، بنابراین تداخل آن را در زندگی کاهش می‌دهد. این موضوع به افراد کمک می‌کند تا فعالیت‌های منظم زندگی خود را با درد ادامه دهند، نه اینکه با درد مقابله کنند.

[adrotate banner=”3″]

اگر بخشی از رویکرد کلی درد یک پیام ACT باشد، آیا پیشروی درد مزمن را کاهش می‌دهد؟ هنوز زود است، اما برخی از کارها با کودکانی که درد مزمن دارند، پیشنهاد کرده است که آموزش ACT می‌تواند از ریشه دار شدن درد برای همیشه جلوگیری کند. چندین مرکز در سطح جهانی، مانند موسسه کارولینسکا[1] در استکهلم (جایی که جوایز نوبل اهدا می‌شود) از ACT به طور گسترده در کار با کودکان استفاده می‌کنند. این کار نشان داده است که به نظر می‌رسد ACT احساس درد را در کودکان بیشتر از بزرگسالان کاهش می‌دهد، شاید به این دلیل که درد در کودکان از نظر عصبی و روانشناختی کمتر عمیق می‌شود. شواهد جدید نشان می‌دهد که اگر ما ACT را در زمان مناسب در شرایط درد حاد اجرا کنیم، قبل از اینکه مزمن شوند، ممکن است در بزرگسالان نیز همین اتفاق رخ دهد (به عنوان مثال، استفاده از ACT قبل از جراحی کمر).

[adrotate banner=”3″]

تشویق مردم به توسعه مهارت‌های پذیرش برای کنار آمدن با دردشان به هیچ وجه نباید اینگونه تفسیر شود که در واقع به آنها گفته شود “شجاع باشید و با آن کنار بیایید”. گفتن این جملات به مردم که باید درد خود را بپذیرند می‌تواند به نوعی مانند گفتن این باشد که: “لطفاً در مورد درد خود صحبت نکنید- این موضوع برای من بسیار آزار دهنده است.” این کار انسانی نیست و کمکی هم نمی‌کند.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

پذیرش در ACT به هیچ وجه انکار یا کوچک شمردن درد نیست. این موضوع کمک می‌کند تا انعطاف‌پذیری‌ای ایجاد شود تا از زندگی با درد، به زندگی با درد و ترکیبی از پذیرش با گسلش و عمل متعهدانه بروید. فرد یاد می‌گیرد که برای بازگشت به زندگی حرفه‌ای خود در راستای ارزش‌های انتخاب شده، پذیرش درد داشته باشد.

[1]. Karolinska

اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان با یک بیماری جدی یا مزمن روبرو شده‌اید، می‌دانید که از نظر روانشناختی این مشکلات چقدر دشوار است، نه تنها برای شخص بیمار بلکه برای مراقبان و دوستان و خانواده که شاهد دست و پنجه نرم کردن یک عزیز با بیماری هستند. با این حال، در صورتی که این چالش‌ها جنبه روانشناختی داشته باشند، بسیاری از ارائه دهندگان خدمات بهداشتی، حداقل توجه را دارند. بدتر از آن، اطلاعات ارائه شده در مورد چگونگی کنار آمدن (با چالش‌ها) اغلب نادرست است و مردم را به فکر مثبت اندیشی ترغیب می‌کند.

[adrotate banner=”3″]

سیستم بهداشت و درمان تمام اطلاعات پزشکی مورد نیاز را به ما می‌داد. موافقم- این موضوع حیاتی است. اما کافی نیست؛ باید ابزارهای روانشناسی موثر نیز به مردم ارایه دهند.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

ACT یکی از پر کاربردترین مدل‌ها در مراقبت‌های اولیه است.به عنوان مثال، مطالعه‌ای را در نظر بگیرید که با بیش از چهارصد بازمانده از سرطان روده بزرگ انجام شده‌ است. برای جلوگیری از عود، این بیماران نیاز به افزایش فعالیت بدنی و ایجاد تغییرات عمده در رژیم غذایی داشتند. گروهی از بیماران آموزش‌هایی را درمورد آنچه باید انجام دهند، از جمله بروشورها و خبرنامه‌ها دریافت کردند، در حالی كه گروه دیگر آموزش ACT را در قالب یازده تماس تلفنی طی شش‌ماه به همراه مطالب مكتوب و خبرنامه دریافت کردند. با پیگیری یک‌ساله، افرادی که تحت آموزش ACT قرار گرفتند ۴۴ درصد بیشتر از افراد گروه مراقبت معمول قادر به تحقق اهداف ورزشی خود بودند و در عادت‌های غذایی خود پیشرفت بهتری داشتند.

[adrotate banner=”3″]

شاید انتظار آن را داشته باشیم، اما تعجب آورتر اینکه پیشرفت قابل توجهی در گروه ACT با آنچه رشد پس از سانحه خوانده می‌شود نیز دیده شد- تغییر روانی مثبتی که گاهی اوقات به دنبال سختی رخ می‌دهد. این امر با درخواست از بیماران برای پاسخگویی به یک سری اظهارات کیفیت زندگی اندازه گیری شد. مانند روابط آنها (به عنوان مثال، من حس نزدیکی جدیدی با دیگران دارم)، دیدن امکانات جدید زندگی (به عنوان مثال من علاقه‌های جدیدی ایجاد کردم)، بهبود دیدگاه آنها نسبت به نقاط قوت شخصی خود (به عنوان مثال، من می‌دانم که از پس مشکلات برمی‌آیم)، تغییرات مثبت معنوی (به عنوان مثال، من ایمان مذهبی قویتری دارم) و حس بیشتر معنا (به عنوان مثال، من از ارزش زندگی خودم قدردانی بیشتری دارم). طبق معمول هیچ تغییر قابل توجهی در هیچ یک از این زمینه‌ها در افراد گروه مراقبت مشاهده نشد، اما به طور متوسط، بیمارانی که آموزش ACT را دیده بودند رشد قابل توجه پس از سانحه در همه آنها مشاهده شد- حدود ۱۵ درصد بهبود در شش ماه، که در یک سال حفظ شد.

[adrotate banner=”3″]

مطالعات نشان داده است که نتایج مشابه امیدوار کننده در رشد پس از سانحه در افرادی که به بیماری ام اس، بیماری قلبی، فلج مغزی کودکان، آسیب مغزی، صرع، اچ آی وی/ ایدز و تعدادی از بیماری‌های دیگر مبتلا هستند، نشان داده شده است. مهارت‌های انعطاف‌پذیری به مردم کمک می‌کند نسبت به توسعه مشکلات بهداشتی در وهله اول، بیشتر مقاوم شوند.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

مطالعه‌ای که نشان می‌دهد این امر در سوئیس با بیش از یک هزار شرکت کننده در یک نمونه نماینده نادر انجام شده است، به این معنی که نتایج می‌توانند به طور قابل اطمینانی به کل کشور تعمیم داده شوند. محققان این واقعیت مشهور را تأیید کردند که استرس روزانه و حمایت اجتماعی ضعیف، طیف گسترده‌ای از مشکلات جسمی و روانی را پیش بینی می‌کند. همچنین آنها دریافتند که میزان تأثیر این عوامل بر سلامتی به شدت با انعطاف ناپذیری روانشناختی ارتباط دارد. به عنوان مثال، برای افرادی که در آزمون‌های انعطاف‌پذیری نمره کمی گرفتند، با تشدید عوامل استرس زای روزانه، سطح افسردگی آنها ۶۰ درصد افزایش یافت. اما در افرادی که نمره انعطاف‌پذیری بالایی دارند، افسردگی با بالا رفتن عوامل استرس زا کمتر از یک دهم آن افزایش می‌یابد!

[adrotate banner=”3″]

همچنین مهارت‌های انعطاف‌پذیری به مشکلات جسمی و هیجانی کهنسالی کمک می‌کند. در فرهنگ مدرن غربی، ما کمی آموزش می‌بینیم که چگونه از نظر روانشناختی، به شکلی سالم پیر شویم. فرهنگ مملو از سن گرایی است. در نتیجه، غالباً ترس از پیری وجود دارد و بسیاری از مردم با عصبانیت تلاش می‌کنند تا با استفاده از میلیاردها محصول و خدمات، آن را از بین ببرند. سالم ماندن با افزایش سن، یک ماموریت شگفت انگیز است، اما تلاش برای انکار پیری و اجتناب ناپذیری از دست دادن نقش‌ها، دوستان یا کارها ناسالم است. اگر عمر کافی داشته باشیم همه ما پیر خواهیم شد.تحقیقات نشان داده است افراد مسنی که مهارت انعطاف‌پذیری بالایی دارند، در مراقبت‌های طولانی مدت و همچنین در پایان زندگی، هنگامی که تحت مراقبت تسکینی[1] هستند، افسردگی و اضطراب کمتری را تجربه می‌کنند. آن‌ها غم کمتری را درباره پیش‌بینی مواجهه با مرگ تجربه می‌کنند. انعطاف‌پذیری همچنین پذیرش افراد برای کمک گرفتن از مراقبین و توانایی جبران از دست دادن حوزه‌های عملکرد را بهبود می‌بخشد.

[adrotate banner=”3″]

این نتایج و انبوهی از نتایج تحقیقات دیگر هیچ شکی باقی نمی‌گذارد که یادگیری مهارت‌های انعطاف‌پذیری باید به عنوان یکی از مولفه‌های اصلی مراقبت‌های بهداشتی برای همه تلقی شود. تقریباً می‌توانید برای مدیریت هر نوع بیماری جسمی که تجربه می‌کنید و به عنوان یک مکملِ پروتکل درمانی که برای شما تجویز شده است، آنها را اعمال کنید.

منبع: کتاب ذهن آزاد شده
سفارش این کتاب

[1] . مراقبت تسکینی یک رویکرد مراقبت پزشکی بین رشته ای است که با هدف بهینه سازی کیفیت زندگی و کاهش رنج در افراد مبتلا به بیماری جدی انجام می شود.

ما چند بار روی خودگویی مهربانانه صحبت کرده‌ایم، و من می‌خواهم این موضوع را بیشتر بررسی کنم. همانطور که می‌دانید، دکمه حذف در مغز وجود ندارد. ما نمی‌توانیم به طور جادویی تمام آن افکار خشن خود قضاوت کننده را از بین ببریم. در درمان پذیرش و تعهد، ما آن افکار انتقادی خود را به چالش نمی‌کشیم، مناقشه نمی‌کنیم، سعی نمی‌کنیم آن را رد کنیم، یا از شر آن خلاص شویم.

منبع: کتاب وقتی زندگی سخت می گذرد/ راس هریس (2021)

ترجمه نرگس حسینی نیا- پیمان دوستی (1401)

ما افکار “منفی” را به افکار “مثبت” تبدیل نمی‌کنیم. در عوض ما افکار قضاوتی را تصدیق می‌کنیم، به آنها اجازه حضور می‌دهیم – و علاوه بر این، خودگویی مهربانانه را به همراه می‌آوریم. همانطور که با یک دوست خوبِ نیازمند صحبت می‌کنیم با خودمان صحبت می‌کنیم.

به عنوان مثال، فرض کنید ذهن شما می‌گوید، من خیلی ضعیف هستم. چرا نمی‌توانم قوی‌تر باشم؟ چرا من نمی‌توانم مانند سایر افراد با این موضوع کنار بیایم؟ شما ممکن است پاسخ دهید، من متوجه افکاری در مورد ضعیف بودن هستم. این واقعاً دردناک است، و من در حال مبارزه هستم – اما با وجود اینکه دشوار است، می‌توانم با آن کنار بیایم. من آن را یک روز، در یک زمانی انجام خواهم داد و (تا آن زمان) روی آنچه در کنترل من است تمرکز می‌کنم.

[adrotate banner=”3″]

یا فرض کنید ذهن شما می‌گوید که شما آدم بدی هستید، زیرا در کنار یکی از عزیزانتان نبودید، نتوانستید او را از چیز بدی نجات دهید، یا رفتار بدی با او داشتید – و این باعث خود قضاوتگری‌های ناخوشایند می‌شود. ممکن است پاسخ دهید، اینجاست که من داستان را خراب کردم. بله، از خیلی چیزها پشیمانم. ای کاش می‌توانستم به عقب برگردم و کارها را به گونه‌ای متفاوت انجام دهم – و این واقعاً دردناک است که نمی‌توانم. اما کتک زدن خودم، چیزی را که اتفاق افتاده تغییر نمی‌دهد. با این حال، کاری که من می‌توانم انجام دهم این است که از این موضوع یاد بگیرم، بنابراین اگر دوباره مورد مشابهی اتفاق افتاد، می‌توانم متفاوت عمل کنم.

توجه داشته باشید که در این پاسخ ها، هیچ دلسوزی یا تلاشی برای انکار یا نادیده گرفتن درد واقعی شما وجود ندارد. هیچ تفکر مثبت پیش پا افتاده‌ای وجود ندارد: “اگر زندگی به شما لیمو داد، لیموناد درست کنید” یا “نیمه پر لیوان را نگاه کنید.” همه آنها فرمول دو مرحله ای اساسی را توضیح می‌دهند: درد خود را بپذیرید، با مهربانی پاسخ دهید.

البته، گفتن این کار بسیار ساده تر از انجام آن است: مانند هر مهارت جدید، شفقت به خود نیازمند تمرین است. اما همچنین(مانند هر مهارت جدید دیگری)، با تمرین آسان‌تر می‌شود. بنابراین، در طول هر روز، فرصت هایی را پیدا کنید تا به افکار خشن و خود قضاوت‌کننده خود توجه کنید و نام ببرید و به آنها اجازه حضور بدهید. سپس در نظر بگیرید: چگونه می‌توانید با یک عزیزی که فقدان سختی را تجربه می‌کند مهربان باشید و از او حمایت کنید؟ به او چه میگفتید؟ سپس چیزی شبیه (به آنچه به او می‌گفتید) به خود بگویید.

یک روانشناس در آستانه‌ روز نوجوان با تاکید بر اهمیت دستیابی نوجوان به هویت کسب شده و غیر قابل انکار خواندن نقش والدین در این مسیر، اظهار کرد: والدین کنترل گر، به شدت حمایتگر و یا والدین بیش از حد سخت گیر، خواسته و یا ناخواسته آسیب هایی را به نوجوان خود وارد می کنند و مسیر دستیابی به هویت را برای آنان دشوار می‌کنند.

مشاهده خبر در ایسنا

کودکان به دلیل بی‌دفاع بودن و آسیب پذیری بالایشان مستعد آزاردیدگی بیشتری در جامعه هستند. برخی از آن‌ها نظیر کودکان کار، گاه برای رسیدن به حداقل معیشت حاضرند در برابر آزارهای روانی و جسمی سکوت کنند و حتی خود تن به آزارهایی دهند که زندگی برایشان ایجاد کرده است اما گاهی نیز شرایط متفاوت است، این آزارها از سوی والدین بر کودکان وارد می‌شود و کودک به دلیل عدم اطلاع از حقوق خود شرایط را می‌پذیرد و سکوت می‌کند.

مشاهده خبر در ایسنا

در شرایط کنونی جامعه که به علت شیوع بیماری کرونا بسیاری از فعالیت‌ها از جمله آموزش دانش آموزان به صورت مجازی برگزار می‌شود، حضور کودکان در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی نیز افزایش یافته است؛ به طوری که بسیار از والدین در شرایط کنونی نگران این مسئله هستند و احساس می‌کنند باید به گونه‌ای کودک خود را از دسترسی به محتوای فضای مجازی منع کنند، برخی والدین حتی حضور کودکان در این فضا را زود هنگام می‌دانند و بر این باورند کودکان نباید تا قبل از سن نوجوانی در این فضا حاضر شوند.

[adrotate banner=”3″]

مشاهده خبر در ایسنا

” شما چطور غذا می خورید؟ سریع، معتدل یا آرام؟”

بیشتر مردم فکر می کنند که پرخوری می کنند(و چاق هستند) زیرا مشکل اراده دارند. ” اگر فقط می‌توانستم اشتهای خود را کنترل کنم، اراده ضعیفم متوقف می شد و من می توانستم کاهش وزن خود را شروع کنم”. خوب، یک خبر خوب این است که شما مشکل اراده ندارید. مشکل اکثر افراد پر خور این است که وقتی غذا می خورند، در واقع “نمی خورند”.

[adrotate banner=”3″]

آنچه من پیشنهاد می کنم این است که ما همیشه موقع غذا خوردن کاملا در آن لحظه حاضر باشیم (به عبارت دیگر روی غذا خوردن خود متمرکز شویم)، هنگام غذا خوردن از طعم آن آگاهی داشته باشیم، آن را به آهستگی بخوریم تا به راحتی از آن تغذیه شویم.

در غیر اینصورت، مغز، که نیاز به طعم و رضایت دارد، یک مرحله مهم از تجربه تغذیه ای را از دست می دهد. مغز به معنای واقعی کلمه فکر می کند که غذا نخورده، یا به اندازه کافی غذا دریافت نشده است. پس به سادگی فریاد می زند – “شما گرسنه اید!”.

آیا می توانید به یاد بیاورید زمانی که در زمان اضطراب یا استرس غذا می خورید، چه اتفاقی می‌افتد؟ بسیاری از افراد علائمی مانند سوزش معده یا شکم، نفخ و ناراحتی گوارشی را گزارش می کنند. در زمان استرس، بدن به طور خودکار به صورت جنگ یا گریز واکنش نشان می دهد.

این ویژگی سیستم عصبی طی میلیون ها سال به عنوان مکانیزم ایمنی هوشمندانه برای حمایت از ما در حوادث تهدید کننده زندگی تکامل یافته است. در لحظه‌ای که واکنش استرسی فعال می‌شود، اتفاق بسیار جالبی رخ می‌دهد- دستگاه گوارشی خاموش (غیرفعال) می‌شود. این کاملا منطقی است که وقتی شما از دست یک گوریل عصبانی فرار نمی کنید(یا با آن مبارزه نمی کنید)، دیگر نیازی به هدر دادن انرژی و هضم غذای خود ندارید.

[adrotate banner=”3″]